syn Wojciecha i Katarzyny z domu Marek, urodził się 14 stycznia 1919 roku w Czortkowie w woj. Tarnopolskim. Ojciec pracował jako Zawiadowca Odcinka Drogowego w Czortkowie.W 1926 roku rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej w Czortkowie, którą ukończył w 1933 roku. W 1935 roku rozpoczął naukę w Dokształcającej Szkole Zawodowej jednocześnie pracując w zakładzie ślusarsko-samochodowym.
W 1940 roku jako poborowy został wcielony do Armii Czerwonej i przydzielony do 230 pułku zwiadowczego czołgów w mieście Krasnowodzk nad Morzem Kaspijskim. Panujące w tym rejonie wysokie temperatury wpływające niekorzystnie na jego zdrowie spowodowały, iż został przeniesiony do 405 pułku artylerii górskiej. Głównym środkiem transportu były konie, na które ładowano zdemontowaną broń, a po wniesieniu w góry i złożeniu, używano ćwiczebnie.
W grudniu 1940 roku został wysłany na kurs czołgistów w Taszkiencie, a po jego ukończeniu otrzymał funkcję kierowcy-mechanika czołgu T-34.
W 1941 roku został przydzielony do 32 pułku zwiadowczego czołgów i wyjechał na front północny pod Leningrad. Po walkach pod Leningradem, w 1942 roku został wycofany na tyły do pułków zapasowych.
W 1943 roku został przydzielony do batalionu roboczego i uczestniczył w budowie fabryki zbrojeniowej nr 60 w stolicy Kirgizji – Frundze. W Armii Czerwonej służył od 10 października 1941 do 20 maja 1943 roku.
W maju 1943 roku w Sielcach został wcielony do I Dywizji im. Tadeusza Kościuszki i skierowany na kurs podoficerski. Po ukończeniu szkolenia został kierowcą-mechanikiem czołgu T-34 w I Brygadzie Pancernej im. Westerplatte i 3grudnia 1943 roku przydzielony do I Samodzielnego Pułku Moździerzy jako dowódca drużyny pociągowej.
Przeszedł cały szlak bojowy I Dywizji Kościuszkowskiej walcząc m.in. pod Lenino 12-14 października 1943 roku, o przełamanie Wału Pomorskiego, aż do Berlina.
W październiku 1945 roku został – po reorganizacji pułku moździerzy - przydzielony ze Szczakowej do Bielska, do 85 pułku artylerii ciężkiej na stanowisko szefa kompanii kwatermistrzowskiej. Jednocześnie prowadził szkolenie poborowych na kierowców.
Po zdemobilizowaniu pracował w bielskim Pogotowiu Ratunkowym jako kierowca samochodu sanitarnego.
W 1951 roku rozpoczął pracę kierowcy służbowego samochodu osobowego należącego do Funduszu Wczasów Pracowniczych w Bielsku-Białej.
Ze względu na zły stan zdrowia, w 1972 roku przeszedł na rentę wojenną. W wojsku dosłużył się stopnia sierżanta (w artylerii stopień ogniomistrza).
Odznaczony Brązowym Medalem Zasługi na Polu Chwały, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk, Medalem za Warszawę, Odznaką Grunwaldzką, Medalem za Berlin, Medalem za Warszawę (radzieckim), Medalem za udział w walkach o Berlin, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 1982 roku, pochowany w sektorze C2 w grobie nr 221A
