syn Karola i Anieli z domu Loksz urodził się 28 stycznia 1887 roku w Morawskiej Ostrawie. Po ukończeniu gimnazjum w Kromieryżu (Kromierzyszu) - na Morawach, rozpoczął studia teologiczne. Ten kierunek porzucił, by studiować germanistykę, a na wydziale filologicznym uniwersytetu w Pradze uzyskać tytuł doktora filozofii. W 1913 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel między innymi w Pradze, w Linzu i w Wiedniu.
W 1914/1915 roku był nauczycielem w Bielsku, a następnie w stopniu podporucznika w armii austro-węgierskiej walczył na froncie włoskim i rosyjskim. W dniu 16 sierpnia 1918 roku w trakcie ofensywy „Piave” został ciężko ranny. Po dziewięciomiesięcznej rekonwalescencji wrócił do pracy w Państwowym Gimnazjum w Bielsku jako radca naukowy. W czasie I wojny światowej zaangażowany w pomoc Legionom Polskim.
W latach 1922-1925 był radnym w Bielsku. Przewodniczył w okresie 1923-1924 istniejącemu w Bielsku od 1897 roku Związkowi Chrześcijańsko-Socjalnemu. Prowadził działalność na rzecz odbudowy niemieckiej Partii Chrześcijańsko-Socjalnej na terenie czeskiego Śląska. W Pradze ściśle współpracował z niemieckimi ruchami politycznymi dążącymi do przyłączenia Czech do Niemiec. 1926 roku przeprowadził się do Chorzowa gdzie pracował jako dziennikarz.
W latach 1922-1930 był posłem pierwszej kadencji Sejmu Śląskiego z okręgu wyborczego Cieszyn, natomiast w latach 1930-1935 był wicemarszałkiem Sejmu oraz dzięki swej doskonałej znajomości języka polskiego w latach 1924-1934 pełnił funkcję szefa Niemieckiego Klubu.
W okresie od 23 czerwca 1923 do 1934 roku przewodniczył Stowarzyszeniu Niemieckich Katolików w Polsce.
W dniu 3 grudnia 1923 roku w czasie zamachu bombowego w Bielsku został ranny, co skutkowało m.in. dwumiesięczną nieobecnością w działalności politycznej. Był senatorem RP przez siedem lat, a przez pięć lat przewodniczącym Niemieckiego Związku Narodowego.
W latach trzydziestych występował jako bezkompromisowy antyfaszysta. Po zdobyciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Pant był zagorzałym przeciwnikiem nazizmu w Rzeszy oraz wśród mniejszości niemieckiej w Polsce.
W dniu 12 lutego 1933 roku został wybrany na drugiego przewodniczącego Centralnego Komitetu Wyborczego Niemców w Polsce – miejsce to było wolne po tym, jak dotychczasowy przewodniczący Eugen Naumann został zwolniony za liczne antynazistowskie wypowiedzi.
Stopniowo słabła jego pozycja polityczna niezgodna z oficjalną doktryną III Rzeszy. Na forum Sejmu Śląskiego w dniu 29 marca 1933 roku powiedział: „My, jako mniejszość narodowa, nie mamy i nie chcemy mieć nic wspólnego z dążeniami i poglądami, które godzą w całość Państwa… Jako obywatele Państwa Polskiego znamy swoje obowiązki wobec Państwa i zawsze też domagać się będziemy lojalnego ich spełniania”
4 lutego 1935 roku założył nowy organ partyjny DCV „Der Deutsche in Polen Wochenblatt für Christliche Politik, Kultur und Wirschaft” (tygodnik), który służył przede wszystkim walce przeciwko nazistom i faszyzującym grupom niemieckim w Polsce. Już po paru miesiącach od pierwszego wydania gazeta została objęta całkowitym zakazem rozpowszechniania w Rzeszy.
Zmarł w dniu 20 października 1938 roku w Katowicach, pochowany w sektorze BI w grobie (grobowcu) nr 47.
Dziękuję Panu Jarosławowi Zawadzkiemu z Kancelarii Senatu Rzeczypospolitej Polskiej za przesłane informacje dotyczące śp. Eduarda Panta.
