syn Ignacego i Katarzyny z d. Wierońskiej, urodził się 13 listopada 1881 roku w Bulowicach. W 1901 roku ukończył krakowskie Seminarium Nauczycielskie i rozpoczął pracę pedagoga w Jaworowie (Galicja Wschodnia). W Trzanowicach (obecnie Czechy) w latach 1906-1914 był nauczycielem geografii, udzielając się również w organizacjach nauczycielskich – był prezesem Kółka Pedagogicznego i sekretarzem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego w Cieszynie.
Był jednym z najważniejszych działaczy Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego, a także działaczem „Sokoła”(w latach 1905-1907 był naczelnikiem). W Trzanowicach założył Ochotniczą Straż Pożarną, a w maju 1914 roku Krajowy Związek Polskich Straży Pożarnych zostając prezesem Rady Naczelnej.
W latach 1911-1914 był twórcą, wydawcą i redaktorem ilustrowanego pisma dla dzieci „Jutrzenka”, a jako nauczyciel geografii opracował „Atlas geograficzny dla szkół ludowych” wydany w 1913 roku.
W czasie I wojny światowej pełnił funkcję cenzora prasowego w cieszyńskim sztabie wojsk austriackich. Sprawował kolejno funkcje Oficera Inspekcyjnego Aresztów Polowych, Komendanta Wojskowej Straży Pożarnej i Kierownika Wojennego Biura Gospodarczego. W armii austro-węgierskiej miał stopień podporucznika, w Wojsku Polskim – kapitana.
Był głównym pomysłodawcą i organizatorem spisku, mającego na celu obalenie rządów Habsburgów i przejęcie władzy na Śląsku Cieszyńskim. W nocy z 31 października na 1 listopada 1918 roku na wieść o przewrocie wojskowym w Krakowie, grupa spiskowców mająca poparcie szeregowych polskich, opanowała cieszyński garnizon wojskowy przejmując władzę z rąk dowództwa austriackiego. Klemens Matusiak został komendantem garnizonu i podporządkował go Radzie Narodowej Księstwa Cieszyńskiego. Dzięki tym działaniom, nie było już możliwe przyłączenie Śląska Austriackiego do Austrii Niemieckiej, czego oczekiwali zwolennicy podległości Wiedniowi.5 września 1919 roku Klemens Matusiak odszedł z wojska obejmując funkcję inspektora szkolnego w Bielsku. Obowiązki te pełnił aż do 1935 roku. Był mocno zaangażowany w tworzenie polskiej oświaty na terenach tak mocno zgermanizowanych. Do tych problemów odniósł się w opracowaniu „Szkolnictwo polskie na terenie miasta i powiatu Bielsko w latach międzywojennych”
Był znanym społecznikiem i animatorem zakładając m.in. Ognisko Polskie, które w 1921 roku zostało przekształcone w Polski Związek Obywatelski dla Bielska. Był współorganizatorem Związku Oficerów Rezerwy i komendantem powiatowym Związku Powstańców Śląskich. W bielskiej Powiatowej Kasie Chorych pełnił funkcję wiceprezesa i przewodniczył Związkowi Właścicieli Nieruchomości. Zasiadał w Radzie Miejskiej Bielska.
W okresie międzywojennym działał w Cieszyńskim Związku Pożarniczym, która to organizacja została włączona w skład Głównego Związku Straży Pożarnych RP. Klemens Matusiak był jego członkiem Rady Naczelnej i Zarządu Głównego.Redagował miesięcznik strażacki Wiadomości Związkowe wydawany w Cieszynie w latach 1927-1932. Po agresji Niemiec na Polskę w 1939 roku, jako ochotnik w stopniu kapitana brał udział w walkach obronnych. Przeszedł cały szlak bojowy 21 Dywizji Piechoty Górskiej, a po jej kapitulacji przez Rumunię dotarł na Cypr. Tam utworzył szkołę dla dzieci polskich uchodźców wojennych. Następnie trafił do Syrii i Palestyny, gdzie pozostał do końca wojny. W Jerozolimie zorganizował chór, którego został dyrygentem.
Po zakończeniu wojny przez Egipt dotarł do Wielkiej Brytanii gdzie m.in. w obozie oficerskim w Bruntingthorpe założył chór męski zostając jego dyrygentem, a w 1951 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W Chicago pracował jako introligator, udzielając się jako społecznik wśród polonii i w prasie polonijnej.
W 1957 roku powrócił do Polski osiedlając się w Bielsku, gdzie pozostał do śmierci. Był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, Frontu Jedności Narodu i Polskiego Towarzystwa Historycznego.
Uhonorowany wieloma odznaczeniami państwowymi i wojskowymi, m.in. Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Oficerskim Krzyżem Cieszyńskim, Krzyżem Górnośląskim I klasy, Gwiazdą Górnośląską, Krzyżem Honorowym Jugosławii, Medalem Zasługi dla Austrii, Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Polsce.
Zmarł 8 stycznia 1969 roku, pochowany w sektorze A1 w grobie nr 19 GR. Ś.
(na podstawie życiorysu Klemensa Matusiaka, informatora Zarządu Miejskiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Bielsku-Białej oraz Internetu).
