urodził się w 25 czerwca 1908 roku w Starej Wsi, w powiecie oświęcimskim, w Galicji. Jego ojciec Jan, był małorolnym chłopem, Po ukończeniu 4-letniej Szkoły Powszechnej, dalszą naukę kontynuował w bialskim Gimnazjum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka. Szkołę ukończył w 1928 roku, uzyskując maturę. W latach 1928-1929 odbył służb wojskową w szkole podchorążych artylerii, po czym otrzymał przydział do 27 Pułku Artylerii Polnej we Włodzimierzu Wołyńskim. W rezerwie, po odbyciu ćwiczeń wojskowych, został awansowany na stopień podporucznika. W 1929 roku wyjechał do Lwowa, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym tamtejszej politechniki, skupiającej rzesze studentów ożywionych entuzjazmem do lotnictwa, a w szczególności do szybownictwa. Chcąc zapewnić sobie konieczne środki do życia i studiowania, imał się różnych zajęć, aż znalazł stałą pracę w warsztatach Aeroklubu Lwowskiego. Także w tym roku studenci poszukujący najlepszego miejsca do szkolenia szybowcowego odkryli Bezmiechową, gdzie idealne warunki termiczne sprzyjały lotom wyczynowym. W Bezmiechowej Piotr Mynarski uzyskał w 1930 roku kategorię A pilota szybowcowego, związując z tym miejscem swoje dorosłe życie.
W 1932 roku, po ukończeniu trzeciego roku studiów na politechnice, rozpoczął pracę zawodową jako instruktor szybowcowy (1932-1936), a do 1939 roku jako kierownik szkoły i warsztatów lotniczych Aeroklubu Lwowskiego, które powstały przy szkole w Bezmiechowej. W dniu 19 lipca 1933 roku na szybowcu CW-5bis wykonał przelot z Brzeżan do Lwowa na odległość 84,2 km, co było rekordem krajowym dla szybowców jednomiejscowych. W dniu 30 października tego samego roku w Bezmiechowej ustanowił rekord Polski długotrwałości lotu wynikiem 11 godzin i 58 minut. Leciał szybowcem SG-3 Czajka. W 1934 roku na szybowcu CW-4 dwumiejscowym (z pasażerem), ustanowił dwa rekordy długości lotu, pierwszy wynikiem 4 godziny 33 minuty, drugi – 9 godzin 7 minut. W dniu 26 kwietnia 1935 roku wykonał na szybowcu CW-15bis/34 pierwszy w kraju przelot docelowo-powrotny – 2 x 15,8 km. Wspólnie z Bolesławem Baranowskim i Zbigniewem Żabskim w dniu 28 czerwca 1935 roku uczestniczył w pierwszym w Polsce zespołowym przelocie trzech szybowców na czele frontu burzowego. Uzyskano wówczas dla każdego z szybowców przeciętną odległość przelotu ponad 100 km. W dniu 17 grudnia 1935 roku otrzymał nadaną przez Międzynarodową Federację Lotniczą jako pierwszy polski pilot, srebrną odznakę szybowcową (nr 179). Największy swój sukces sportowy odniósł w międzynarodowych zawodach szybowcowych rozegranych w dniach 1–18 lipca 1937 roku w Rhoen/Wasserkuppe w Niemczech, które po II wojnie światowej zostały uznane za I Szybowcowe Mistrzostwa Świata. W punktacji ogólnej zajął 10 miejsce, a zwyciężył w jednej z konkurencji, wykonując na szybowcu PWS-101 na zawodach najdłuższy przelot otwarty, z Rhoen/Wasserkuppe do Hamburga – 551 km. Było to w dniu 4 lipca 1937 roku, i był to jednocześnie nowy rekord Polski.
Lata II wojny światowej spędził we Lwowie, gdzie w 1940 roku rozpoczął kontynuację studiów na czwartym roku politechniki. W związku z koniecznością podjęcia pracy, przerwał studia, a w 1941 roku po wkroczeniu Niemców do Lwowa, zaangażował się w działalność konspiracyjną, jako oficer AK. W 1943 roku został aresztowany przez gestapo i więziony do końca wojny.
W 1945 roku repatriował się ze Lwowa do Bytomia, gdzie podjął pracę w kopalni Rozbark. W tymże samym roku związał się z zespołem inicjatorów Instytutu Szybownictwa w Bielsku. Wraz z Włodzimierzem Humenem był współorganizatorem I Unifikacyjnego Kursu Instruktorów Szybowcowych w Bielsku, który w ramach programu IS przeprowadzono w dniach od 1 do 30 maja 1946 roku na lotnisku w Aleksandrowicach, oraz na szybowiskach w Goleszowie i na Żarze. Kurs ten ukończyło 67 osób. Piotr Mynarski został pierwszym pilotem fabrycznym w Instytucie Szybownictwa. Oblatał pierwsze powojenne prototypy szybowców: IS-1 Sęp (2.6.1947), IS-2 Mucha (24.4.1948), IS-3bis ABCbis (3.9.1948), pięć egzemplarzy zrekonstruowanych IS-B Komar 48 (6.1.1949), IS-5 Kaczka (29.3.1949, IS-4 Jastrząb (21.12.1949).
Kiedy w Aleksandrowicach w 1948 roku powstała Centralna Szkoła Instruktorów Szybowcowych, wszedł do grona jej pedagogów. W 1951 roku został zweryfikowany negatywnie i odsunięto go od dalszego latania ze względu na nie spełnienie rygorystycznych wymagań zdrowotnych stawianym pilotom – już na zawsze.
Nie mogąc latać, podjął pracę specjalisty-obliczeniowca w Biurze Konstrukcyjnym Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego, w którym pracował 22 lata. Od 1948 roku był wykładowcą matematyki na Wydziale Lotniczym Technikum Mechaniczno-Elektrycznego, w którym pracował do 1958 roku. Ukończył studium Pedagogiczne w Katowicach (1948-1949), zdobywając uprawnienia nauczyciela szkolnictwa zawodowego. W 1957 roku kończąc eksternistyczne studia inżynierskie, uzyskując tytuł inżyniera mechanika nadany dyplomem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej Inżynierów Naczelnej Organizacji Technicznej. Był nauczycielem matematyki oraz wykładowcą przedmiotów zawodowych w szkołach średnich Bielska-Białej. W 1973 roku przeszedł na emeryturę. Z okazji 40-lecia Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego, na trzy miesiące przed śmiercią został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w dniu 14 grudnia 1986 roku, został pochowany w sektorze BI w grobie nr 2281.
W mowie pożegnalnej Wiesław Stafiej (syn rotmistrza Władysława Stafieja, który również był związany z szybownictwem) powiedział: „Serca przyjaciół stojących nad mogiłą Piotra były pełne smutku, jednakże świadome pamięci, jaka pozostaje po Nim w historii polskiego szybownictwa. Dokonania Jego życia trwają nadal, albowiem kładzenie fundamentów w każdej dziedzinie życia zachowuje największą trwałość”.
Na podstawie „Małej Encyklopedii Lotników Polskich”- jrk, przekazanej przez żonę Stanisławę).
