urodził się 16 września 1883 roku w Nowym Targu. Już w szkole powszechnej wykazywał się dużymi zdolnościami i pracowitością, co skłoniło jego matkę do wysłania syna do Krakowa na dalsze kształcenie. Kontynuował naukę na Wydziale Polonistyki i Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
W tym czasie zmarł jego ojciec, co wpłynęło na pogorszenie warunków materialnych studenta. Podjął się więc udzielania korepetycji. Dzięki ogromnemu wkładowi pracy, studia ukończył z wyróżnieniem.
Już w czasie nauki rozpoczął pracę literacką, a jego patriotyczno-ludowe wiersze były drukowane w różnych pismach.
Pierwszą posadę nauczycielską objął w Brodach koło Lwowa. Tam też ożenił się z Józefą Karasiówną, z którą miał troje dzieci. Swoją pracę nauczycielską traktował Zygmunt Lubertowicz na równi z twórczością literacką. Pierwsze lata niepodległości zastały go w Nowym Targu, gdzie z wielką pasją i zaangażowaniem włączył się w odbudowę państwa polskiego. W 1921 roku po wyjeździe na Śląsk, brał udział w walkach plebiscytowych.
Do Bielska przybył w 1927 roku, gdzie objął posadę polonisty w obecnym Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika, jako jeden z pierwszych nauczycieli języka polskiego.
Po 1939 roku wobec zagrożenia ze strony Niemców, wyjechał z Bielska i wraz z rodzina ukrywał się na Podhalu. Tam też kontynuował działalność konspiracyjną. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do Bielska na swoją dawna posadę.
W trakcie swojego życia prowadził ożywiona działalność literacką, publikując w różnych pismach swoje wiersze pełne miłości do ukochanych Tatr i Beskidów.
Dla ziemi bielskiej i samego miasta Bielska-Białej, Zygmunt Lubertowicz zasłużył się przede wszystkim jako działacz społeczny i kulturalny. Jego zaangażowanie w działalność patriotyczną sprawiło, że stał się postacią powszechnie znaną i szanowaną. Młodzież uwielbiała profesora, uczniowie z zainteresowaniem słuchali jego wykładów, na które przychodzili nawet nadobowiązkowo.. Był dla nich autorytetem i przyjacielem. Oprócz nauczania chodził z młodzieżą na wycieczki w góry, gdzie wśród scenerii górskiego krajobrazu, ukazywał piękno ojczystej ziemi.
Był prezesem Koła Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Bielsku-Białej, przewodnikiem tatrzańskim i beskidzkim. Był też jednym z inicjatorów budowy wielkiego i nowoczesnego na owe czasy, schroniska turystycznego PTT w Zwardoniu.
Po przejściu na emeryturę pracował w bibliotece szkolnej. Osobiście przynosił i odbierał książki czytelnikom unieruchomionym w domu.
Współpracował z licznymi czasopismami polskimi – lwowski „Przedświt”, „Kurier Lwowski”,”Gazeta Ludowa”, krakowska”Prawda”, „Przyjaciel ludzi”, „Ilustrowany Kurier Codzienny”, „Gazeta Polska”, „Gazeta Zachodnia”, „ZaranieŚląskie”, i polonijnymi – „Dziennik Związkowy” w Chicago i „Weteran” w Detroit.
Redagował „Echo Tatrzańskie”. Pisywał również utwory sceniczne dla dzieci i młodzieży. Przy powstawaniu w Bielsku Teatru Lalek :Banialuka”, opracował inauguracyjne przedstawienie „O sierotce Marysi i złotookiej sroczce”
Opracował i wydał przewodnik pod tytułem „Bielsko-Biała i okolice”. Jako jeden z autorów był twórca „Kroniki”, w której zamieścił kilka swoich wierszy oraz artykułów propagujących piękno naszych okolic.
Wydawnictwo „Miniatura” wydało „Wspomnienia” – o Zygmuncie Lubertowiczu.
Niektóre jego publikacje:
„Satyry dzisiejsze” – 1922
„Sonety tatrzańskie i inne poezje” – 1925
„Bielsko-Biała, kresowe miasto polskie” – 1936
„Przewodnik po Beskidzie Zachodnim i Śląskim” – 1935
Za jego działalność władze i społeczeństwo bielskie – w dowód uznania- nadały nazwę jednej z ulic jego imienia. Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski, a pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 20 września 1958 roku. Trumna z ciałem była wystawiona w bielskim LO im. Kopernika – miejscu, z którym był tak bardzo związany. Wartę honorową oddając hołd zmarłemu, zaciągali uczniowie i przedstawiciele władz.
W strugach ulewnego deszczu, w dniu 23 września 1958 roku kondukt pogrzebowy dotarł na cmentarz.
Zygmunt Lubertowicz został pochowany w sektorze BIII w grobie nr 1443, zabudowanym bardzo skromnym nagrobkiem.
Na podstawie materiałów przekazanych do „Kroniki Cmentarza”
